Lexoni nga Romakëve 8:18-25
Lavdia e ardhme
Sepse unë mendoj se vuajtjet e kohës së tanishme nuk vlejnë aspak të krahasohen me lavdinë që do të zbulohet në ne. (v. 18)
Pali e njihte shumë mirë vuajtjen nga përvoja. Të krishterët që kishin marrë letrën e tij e njihnin dhimbjen e përndjekjes në duart e perandorëve shtypës në Romë. Edhe ne që e lexojmë tani e njohim vuajtjen. Në varësi të situatës sonë, edhe vuajtja ka emra të ndryshëm: agonia e humbjes së parakohshme të një njeriu të dashur; dhimbja e të jetuarit nën hijen e përndjekjes; vuajtja e deleguar që ndjejmë për ata që janë të lënduar; beteja me probleme të vazhdueshme shëndetësore; stresi i përkujdesjes. Besimi ynë nuk premton kurrë se nuk do të na duhet të vuajmë. Krishti nuk na siguroi kurrë që gjithçka do të ndodhte siç e dëshironim ne. Vuajtja ka qenë gjithmonë në kontrast me premtimet e besimit që ruajmë dhe shpallim.
Pali nuk shmanget nga pranimi i “vuajtjeve të kohës së tanishme”. Ai nuk tenton asnjëherë ta injorojë dhimbjen apo ta fshehë atë si diçka e parëndësishme. Megjithatë, ai na bën thirrje që t’i mbajmë sytë drejt asaj dite kur e gjithë dhimbja e botës do t’i hapë rrugë krijimit të ri që Perëndia po sjell. Dhe ai sugjeron ta shohim dhimbjen tonë nga një perspektivë tjetër: “Unë mendoj se vuajtjet e kohës së tanishme nuk vlejnë aspak të krahasohen me lavdinë që do të zbulohet në ne”. Premtimi i madh i besimit tonë është se një ditë ne do t’i këmbejmë të gjitha vuajtjet që kemi njohur me një lavdi që tani nuk mund ta imagjinojmë. — Jon Brown
Ndërsa luteni, kërkoni durim në vuajtje, ndërkohë që prisni një lavdi më të madhe.