Lexoni nga Gjoni 19:16-25
Kryqëzimi
. . . Vendin që quhej “Kafka”, që në hebraisht quhet “Golgota”. (v. 17)
Ndonjëherë ka rëndësi se ku ndodh diçka. Rëra nga plazhet e Normandisë kanë tjetër kuptim nga rëra e plazhit të Durrësit. Kur themi “po” në një dasmë është ndryshe nga përgjigja që japim në kuzhinë kur na pyesin a duam një kafe. Pra, ka rëndësi se ku ndodhin gjërat.
Edhe vendi ku u kryqëzua Jezusi ka rëndësi. Pra, Golgota, “vendi që quhej ‘Kafka’” (v. 17). Kjo histori në fakt fillon në kopsht, me Adamin dhe Evën (Zan. 2). Ata jetuan në harmoni me Perëndinë dhe krijimin. Mirëpo, kur erdhi tundimi, ata e prishën atë harmoni; i vunë veshin zërit gënjeshtar të gjarprit, hëngrën frytin që Perëndia i kishte urdhëruar të mos e hanin dhe e dërguan gjithë krijimin tatëpjetë drejt mëkatit (Zan. 3:1-14). Megjithatë, Perëndia në mëshirën e vet nuk e braktisi krijimin e tij. Përkundrazi, në gjykimin që shqiptoi kundër gjarprit ai përfshiu një premtim: “Dhe unë do të shtie armiqësi midis teje dhe gruas, midis farës sate dhe farës së saj; fara e saj do të shtypë kokën tënde, dhe ti do të plagosësh thembrën e farës së saj” (v. 15). Perëndia premtoi se pasardhësi i Evës një ditë do ta mposhtte gjarprin një herë e përgjithmonë.
Nuk është rastësi që këmbët e Jezusit (thembra!) u tejshpuan në një kodër të quajtur “vendi i Kafkës”. Ky premtim i lashtë është përmbushur me Jezusin. Me anë të duarve dhe këmbëve të tejshpuara, Jezusi e ka shtypur kokën e gjarprit, duke korrur fitore mbi mëkatin, vdekjen dhe të ligun. Jezusi në Golgota përmbushi premtimin e madh të Perëndisë për të shpenguar popullin e tij. — Stephen Shaffer
Ndërsa luteni, falënderoni Jezusin për kryqin.
#fjalëteshpresës #kishashqiptare #ungjillorëtshqiptare #meditime #app #ios #android #pashke