Në mes të gjithë festimeve të Adventit dhe Krishtlindjes, ne shpresojmë se do të kemi një përjetim të ri të Krishtit, po kështu që Ai të lindë brenda nesh , sikurse e thonë këngët e bukura të krishtlindjes. Nëse dëshirojmë të kemi një marrëdhënie personale me Jezus Krishtin, tani është koha e duhur. E ku ka më mirë se të jesh i rilindur shpirtërisht e të festosh lindjen e tij fizike?
Por me të gjitha këto dëshira të ndërthurura ekziston edhe një ndjenjë e thellë, një dëshirë e fortë për të shkuar në shtëpi për Krishtlindje.
Nëse dëshirojmë që të shkojmë në shtëpi e të festojmë me njerëzit e dashur, atëherë kjo është koha më e mirë.
Një studim tregon se 40 në 50 milion njerëz udhëtojnë në distanca të largëta për tu kthyer në familjen e tyre për Krishtlindje.
Sikurse salmoni noton kundër rrjedhës për të shkuar në ujërat e origjinës, po kështu edhe njerëzit bëjnë të pamundurën për tu kthyer në shtëpinë e tyre për Krishtlindje. Filmi me titull “Aviona, trena dhe automobila” nga Stiv Martin (Steve Martin) i dha atij ngjyra të komedisë klasike. Martin luan rolin e një biznesmeni që shkon në shtëpi për Krishtlindje, ndërkohë që një stuhi e fuqishme bore, ndalon qarkullimin e mjeteve të transportit. Ai mundohet të kapë avionin, por asnjëri prej tyre nuk ngrihet në fluturim. Ai vrapon te stacioni i trenit, por trenat nuk punojnë.
Ai merr një makinë me qera, duke e ndarë me të madhin dhe të pagdhendurin Xhon Kendi (John Candy). Pas shumë përvojave pikëlluese dhe gazmore gjatë të cilave Martin pothuajse e humb mendjen fare, më në fund ai arrin në derën kryesore të një kamioni transporti, që ishte mbushur plot me anëtarët e një bande polake.
Dëshira jonë për tu kthyer në shtëpi për Krishtlindje i ka shtyrë shumë prej nesh drejt përvojave të paharrueshme. Më kujtohet një herë kur unë, së bashku me gruan dhe fëmijët tanë po ktheheshim prej një udhëtimi të gjatë në shtëpi, dhe dëshironim me çdo kusht ta kalonim Krishtlindjen në shtëpinë tonë. Por makina na u prish rrugës dhe çfarë nuk kemi bërë unë dhe djemtë për ta rregulluar. Ndoshta disa prej jush e kanë provuar këtë, ndaj nuk po vazhdoj më, thjesht aventurë më vete, një ditë para Krishtlindjes. Edhe pse ishim të lodhur ne shpresuam shumë se do t’ia dilnim të ktheheshim në shtëpi për Krishtlindje. Ishte ai instinkti i fortë për shtëpinë që nuk na linte rehat, derisa të kishim mbërritur atje.
Por për shumë prej nesh, kthimi në shtëpi është zhgënjyes. Kur mbërrijmë atje, kujtojmë se shtëpia nuk ishte ndonjë gjë e madhe. Në fakt kjo nuk më ka ndodhur asnjëherë gjatë kohës që isha student, por u ka ndodhur disa shokëve të mi. Shtëpia nuk ishte gjithmonë aq e ëmbël, sepse vazhdonte të ishte një skenë e mundimit dhe e dhembjes. Prandaj sapo mbërrinin në shtëpi, dëshironin që të largoheshin.
Ose kur u mblodhëm në shtëpitë tona për Krishtlindje zbuluam kuptimin e asaj thënies së famshme të Tomas Ullf (Thomas Wolfe) që e shkroi në një prej librave të tij të famshëm, në vitet 1930. ” Ti nuk mund të kthehesh sërish në shtëpi.” Gjërat kanë ndryshuar kaq shumë qëkur u larguam ne, ose kemi ndryshuar ne, por gjithsesi e ndiejmë se ajo nuk është më shtëpia jonë. Megjithatë na merr malli për atë shtëpinë e dikurshme, ashtu si ka qenë apo nuk ka qenë asnjëherë, veçanërisht në kohën e festave.
Unë jam i bindur se kjo dëshirë e madhe e adventit dhe dëshira e madhe për pushime janë të lidhura shumë ngushtë. Në të vërtetë dëshira e madhe për ngrohtësinë dhe intimitetin e shtëpisë sonë, është në thelb të dëshirës sonë për tu takuar me Perëndinë tonë, një dëshirë për shtëpinë që e kemi humbur në endjen tonë mëkatare.
Në Psalmin 84, Psalmisti pohon dashurinë më të madhe të çdo zemre njerëzore: “zemra ime dhe mishi im i dërgojnë britma gëzimi Perëndisë të gjallë.” Pikërisht këtë, duam ne. Thellë brenda nesh, e dëshirojmë aq fort këtë sa që ndonjëherë nuk e kuptojmë se për të përjetuar dashurinë e Perëndisë së gjallë duhet ta duam Atë.
Në të vërtetë në thelb të gjithë dëshirave tona emocionale dhe shpirtërore, është dëshira për ta pasur Perëndinë në gjithë plotësinë e Tij.
Për fat të keq, shumë njerëz, nuk janë në dijeni të kësaj, sepse mendjet e tyre nuk janë të lidhura me zemrat apo shpirtrat e tyre.
Ne jemi si ajo bleta në të cilën Xhorxh Oruell (George Orwell) luajti një rreng mizor djaloshar.
Në një prej eseve të tij Xhorxh Oruell e përshkruan këtë rreng dhe bën një çështje shkatërruese.” Bleta po thithte reçel në pjatën time dhe unë e ndava atë përgjysmë.
Ajo nuk i kushtoi vëmendje, thjesht vazhdoi të hante, teksa një copë e vogël reçeli i doli prej ezofagut të gërvishtur. Vetëm atëherë kur provoi të fluturonte, ajo e kuptoi tmerrin që i kishte ndodhur.
Kështu është edhe me njeriun modern. Gjëja e prerë në këtë rast është shpirti i tij, dhe ka qenë një periudhë ndoshta njëzet vjeçare, gjatë së cilës ai nuk e kishte vënë re.”
Oruelli po flet për një ndryshim kulturor në botën perëndimore, por ajo që ai thotë këtu ka një domethënie më personale.
Shumë njerëz kanë humbur shpirtin e tyre, dëshirën shpirtërore për Perëndinë dhe nuk e vërë re këtë gjë. Mendjet e tyre janë ndarë prej asaj që është në thelb të zemrës së tyre. Jeta vazhdon dhe ata mendojnë se gjithçka vazhdon normal, në mënyrë të përsosur, derisa do tu duhet të fluturojnë, por atëherë përballen me çështje të rëndësishme dhe e kuptojnë se diçka e tmerrshme ka ndodhur.
Ata vetë janë shkëputur prej anës shpirtërore dhe e vetmja gjë që dëshirojnë është të kthehen në shtëpi, të kenë intimitet, ngrohtësi dhe njerëz të tjerë përreth, por nuk mendojnë për Perëndinë.
Në fakt, para pak kohësh lexova një artikull në një revistë të krishterë rreth fesë së re që ka dalë prej humbjes së dëshirës për Perëndinë.
Kjo quhet apati. Xhonatan Rauç (Jonathon Rauch) shkruan: “dikush më pyeti për besimin tim. Unë isha gati t’i thoja ‘Ateist’, por menjëherë ndalova’. Unë e kisha zakon të isha ateist’, iu përgjigja, ‘dhe unë ende nuk besoj në Perëndinë, por e vërteta e madhe është se kanë kaluar vite qëkur jam interesuar me të vërtetë për njërën ose tjetrën. Unë jam apatik.'”
Apati(zëm) do të thotë të mos kesh interes për besimin tënd, e aq më pak për besimin e njerëzve të tjerë.
Rauç pohon se edhe personat që shkojnë në kishë shpesh renditen në krye të renditjes së apatisë. Ata shkojnë në kishë për arsye të ndryshme, por për besimin nuk janë më dhe aq të interesuar. Dëshira e tyre për Perëndinë është larguar por ata ende nuk e kanë vënë re.
Ndërsa disa nga ne kanë humbur pritshmërinë tonë, kemi humbur shpresat.
Ne kemi pritur, shpresuar dhe besuar, apo lutur në të kaluarën, por Perëndia na ka zhgënjyer. Një studiues hebre shumë i njohur, Martin Buber tregon këtë histori. Jehieli Nipi i rabinit Baruk, ishte duke luajtur kukafshehtas me një djalë tjetër. Ai u fsheh mirë në një vend dhe po priste shokun e tij që të vinte ta gjente. Pasi kishte pritur për një kohë të gjatë, ai doli nga vendi ku ishte fshehur dhe pa e pa mirë, por shoku i tij nuk gjendej askund. Papritur ai kuptoi se miku i tij, nuk e kishte kërkuar fare atë, qysh nga fillimi i lojës. Kjo gjë e trishtoi shumë dhe filloi të qante. Ai vrapo te gjyshi i vet dhe i tregoi për shokun e tij të pabesë. Edhe sytë e gjyshit, Baruk, u mbushën me lot, ndërkohë ai tha: “Të njëjtën gjë thotë edhe Perëndia. ‘Unë fshihem, por askush nuk dëshiron të më kërkojë.'”
Po ti a ke nisur kërkimin tënd për Perëndinë? Unë të ftoj të na shkruash se në cilën pikë të udhëtimit tënd je dhe si mund të ndihmojmë ne.